Witamy ponownie, panie Wick. Cztery lata po „ John Wick: Rozdział 3 – Parabellum ” reżyser Chad Stahelski i Keanu Reeves powrócili do kin z „John Wick: Rozdział 4”, filmem, który miał wejść do kin prawie dwa lata temu. Zaufaj mi. Warto było poczekać. Stahelski oraz scenarzyści Shay Hatten i Michael Finch wydestylowali przesiąknięte mitologią podejście z kilku ostatnich rozdziałów do usprawnionej akcji z pierwszego filmu, w wyniku czego ostatnia godzina należy do najlepszych w gatunku. 

„John Wick: Rozdział 4” rozpoczyna się, gdy tytułowy bohater (Reeves) ponownie ucieka, gdy na jego drodze stają mu nikczemne moce znane jako Wysoki Stół. Głównym czarnym charakterem serialu jest markiz de Gramont ( Bill Skarsgård ), przywódca Wysokiego Stołu, który stale podnosi nagrodę za głowę Wicka, jednocześnie sprzątając pozostawiony bałagan, w tym potencjalną eliminację Winstona Scotta ( Ian McShane ) i jego częścią tej nikczemnej organizacji. Początkowe sceny zabierają Wicka do Japonii, gdzie szuka pomocy u szefa Osaki Continental, Shimazu ( Hiroyuki Sanada ) i wpada w konflikt z niewidomym zabójcą z Wysokiego Stołu o imieniu Caine (zły Donnie Yen ). Laurence Fishburne pojawia się od czasu do czasu jako Q Wicka, gdy zabójca potrzebuje nowego kuloodpornego kombinezonu, a Shamier Anderson gra zabójcę, który zdaje się czekać, aż cena za głowę Wicka osiągnie odpowiedni poziom, aby mógł otrzymać wypłatę. Bardziej niż w przypadku kilku ostatnich filmów, fabuła, pomimo epickiego czasu trwania filmu (169 minut), znów wydaje się odświeżająco skupiona. Oto John Wick. Oto ci źli. Iść!

I idź, oni to robią. Stahelski i jego zespół konstruują sekwencje akcji w sposób, który wydaje się jednocześnie pilny i artystycznie choreograficzny. Twórcy filmowi, którzy za dużo myślą o swoich strzelaninach, często decydują się na ton, który wydaje się odległy, pozbawiony stawek i sprawia wrażenie bardziej stylowego niż merytorycznego. Wielcy reżyserzy akcji wymyślają, jak filmować walkę w sposób, który nie poświęca napięcia na rzecz widowiskowości . Sekwencje akcji w „John Wick: Rozdział 4” to długie bitwy, strzelaniny gun-fu pomiędzy Johnem a dziesiątkami ludzi, którzy go nie doceniają, ale mają one na tyle dynamikę, że nie przekraczają ich powitania. 

Mają też wspaniale określone stawki. W pewnym momencie filmu John i wróg decydują o parametrach bitwy, w tym o czasie, broni i zmiennych. Ale to naprawdę dotyczy wszystkich głównych scen akcji, w których bardzo wyraźnie rozumiemy, co John musi zrobić i przez kogo musi przejść, aby „ukończyć poziom”. Prostota celów pozwala na złożoną choreografię. Wiemy, co musi się wydarzyć, aby John nadal szedł do przodu, tak jak to robił od początku pierwszego filmu. Tak wiele współczesnych akcji jest zaśmieconych postaciami lub pogmatwanymi celami, ale filmy „Wicka” charakteryzują się tak znakomitą przejrzystością intencji, że mogą się dobrze bawić w ramach tych prostych konstrukcji.

Tak dużo zabawy. Choreografia akcji może po prostu zapierać dech w piersiach. Podobało mi się, jak często świat toczy się wokół Wicka i jego nieszczęsnych wojowników. W sekwencji, która byłaby najlepsza w prawie każdym innym najnowszym filmie akcji (ale tutaj jest trzecia ^lub czwarta ⁾ , Wick musi stoczyć walkę z ubranym w makijaż Scottem Adkinsem i jego armią pechowych idiotów w zatłoczonym nocnym klubie. Tancerze ledwo to zauważają. Czasami odsuwają się na chwilę, aby ich przepuścić, ale nie zatrzymują się i nie gapią. Kiedy woda wlewa się do klubu, wijące się i tańczące ciała tworzą niezwykle pomysłowe wizualnie tło. Później, w jednej z moich ulubionych sekwencji akcji wszechczasów, Wick i jego drapieżniki walczą na rondzie wokół Łuku Triumfalnego. Samochody się nie zatrzymują. Faktycznie, mam wrażenie, że przyspieszają. W tym filmie na ulicach rozbrzmiewają strzały, a nikt nie otwiera okna, żeby zobaczyć, co się do cholery dzieje. Świat poza Wickiem i mitologia tego świata sprawiają wrażenie, jakby w ogóle nie widziały legendarnego zabójcy i około stu osób, które ostatecznie zabił. To fascynujący i efektowny wizualnie wybór.

Jest jeszcze coś, co nazwałbym geografią działania. Tak wiele osób próbowało naśladować szalone podejście do filmów „Bourne”, ale rezultaty często okazywały się bardziej niespójne. Niesamowity operator Dan Laustsen (stały współpracownik Guillermo del Toro przy takich filmach jak „ Kształt wody ”, „ Aleja koszmarów ” i nie tylko) współpracuje ze Stahelskim, aby akcja była czysta i brutalna, a jednocześnie nie zagmatwana. Praca kaskaderów jest fenomenalna, a strzelaniny przypominają bardziej choreografię taneczną niż mdłe narzucanie fabuły jak w wielu filmach studyjnych. Ilekroć Wick idzie do pracy, jest mnóstwo wdzięku i pomysłowości. 

Oczywiście, świetna obsada też pomaga. Reeves może i ma mniej zdań w tym filmie niż w jakimkolwiek dotychczas w całej serii, ale całkowicie sprzedaje zaangażowanie Wicka, jednocześnie nasycając go emocjonalnym wyczerpaniem, co dodaje temu rozdziałowi powagi. Mściwy Wick z pierwszego filmu jest inny niż ten, który przeżył trzy filmy później, a Reeves dokładnie wie, czego potrzebuje ta postać. Wielu wykonawców dodałoby niepotrzebnych akcentów do tak popularnej postaci, ale Reeves mądrze radzi sobie z usprawnieniem tego występu, tak aby pasował do otaczającego go filmu. Pozwala także kilku kibicom zabłysnąć w różnych rejestrach wyników, zwłaszcza Yenowi i Andersonowi. Legendarny jen jest tu fantastyczny, nie tylko w walce, ale także w chwilach pomiędzy. Większość ludzi, którzy wiedzą, kim jest Donnie Yen, nie będzie zaskoczona, słysząc, że idealnie tu pasuje, ale jest jeszcze lepszy, niż się spodziewasz. Anderson daje także zabawną kreację jako człowiek, który wygląda na najemnika czekającego na odpowiednią cenę, ale fani serialu od początku zauważą, że ten twardziel ma psa, a wszechświat ceni szczenięta i ludzi, którzy je kochają.